قدس آنلاین- علی‌رغم تبلیغات گسترده و هزینه‌های هنگفت بعضی از سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی، اجرای برنامه‌ها با عدم استقبال عمومی روبه‌روست و این نکته حکایت از عدم نوآوری و خلاقیت و ضعف این دستگاه‌ها در تعامل و عوامل دیگری دارد که مدت‌هاست گریبانگیر شعر و ادبیات جامعه ماست.
در سایه عدم نظارت پویا و هوشمندانه، هریک از سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی به عرصه‌ای برای حضور مطلق گروهی از شاعران اختصاص یافته و همین نگاه تنگ‌نظرانه و کوته‌بینانه موجب شده بسیاری از مخاطبان شعر، قید حضور در این برنامه‌ها را بزنند.
متأسفانه به‌لحاظ دسته‌بندی‌های ناروا در حوزه ادبیات، مخاطبان ناگزیرند که در هر نوبت از حضور در یک همایش به اصطلاح شب شعر، شاهد شعرخوانی چهره‌های محدود و مشخصی باشند که گاه حتی این اشخاص شعر تازه‌ای نیز برای ارائه ندارند و خصوصاً در ویژه‌برنامه‌های مناسبتی این نارسایی به‌شکل آشکارتری خودنمایی می‌کند. لذا بدیهی است که به‌مرور زمان از تعداد مخاطبان این‌گونه مراکز فرهنگی کاسته شده و رونق آن به یغما رود.
جای دریغ دارد که گفته می‌شود برخی از مسئولین ادبی درک عمیقی از لزوم ایجاد تنوع و تکثرگرایی در برنامه‌هایشان ندارند و به‌جای دغدغه ادبی، نگاهی بسته و کاسب‌کارانه به حوزه فعالیتشان دارند.
در چنین فضای بده و بستانی یقیناً بسیاری از اصول و ارزش‌ها به‌‌طور مداوم قربانی حرص و باندبازی‌هایی می‌شود که به هیچ‌وجه با روح ادبیات سازگاری ندارد و از مخاطب ادبیات نیز پنهان‌کردنی نیست.
نکته مضحک‌تر در این‌خصوص این است که بعضی از مسئولین این سازمان‌ها توهم لیدری در عالم شعر و ادبیات را نیز دارند، اما در تعامل با دیگر چهره‌های ادبی و جریان‌سازی در این حوزه، هیچ‌گونه توانایی و شایستگی لازم را ندارند.
تکرار کسالت‌آور حضور برخی از چهره‌ها بی‌تردید نشانه ناتوانی مسئول و یا عدم رغبت دیگر چهره‌های ادبی به شرکت در چنین برنامه‌هایی است که در هر دو صورت جنبه خوبی ندارد و هرکسی با اندک هوش و فراستی این نکته ساده را درمی‌یابد.
از سوی دیگر معروف بودن هر چهره ادبی دلیل محبوب بودن او نیست و این نکته بیانگر آن است که در برگزاری همایش‌های ادبی نباید نسبت به نیازسنجی و رجوع به نظرات مخاطبان بی‌اعتنا بود.
در حال‌حاضر پدیده رویگردانی مخاطبان از بعضی سازمان‌ها و نهادهای فرهنگی که اتفاقاً بعضی از آن‌ها در گذشته دارای پیشینه درخشانی نیز بوده‌اند، به‌راستی اسباب تأسف و نگرانی است، زیرا این پدیده بیانگر سوءمدیریت و ناکارآمدی مسئولینی است که می‌بایست با برنامه‌ریزی و هدفمندی موجبات نشاط فرهنگی و تعامل اصحاب قلم را پدید آورند.
سالن‌های خالی از جمعیت و بیگانه با روح ادبیات بیانگر فرصت‌سوزی‌های مدیدی است که تاکنون برروی آن سرپوش گذاشته شده تا عده معدودی در این دکان‌های ورشکسته، ژست پدرخوانده به خود بگیرند و الکی خوش باشند!
نظر شما